Rozdział 2.3

Wyszedłem na szkolny dziedziniec i skierowałem się prosto w stronę murku, na którym kiedyś zwykle siadał Raul. To miejsce wydawało się idealne. Drzewo, które rosło tuż obok, uniemożliwiało nauczycielom zobaczenie osób, które się tam znajdowały. To właśnie dlatego tak strasznie lubiliśmy tam przesiadywać. Na luzie mogliśmy palić papierosy i spisywać pracę domową, a robiliśmy to bardzo często.

Będąc już blisko, zobaczyłem dym papierosowy, unoszący się zza drzewa. W duchu odetchnąłem z ulgą i przyspieszyłem kroku, chcąc jak najszybciej znaleźć się obok kumpla.

Scott siedział na murku, opierając się plecami o żelazny płot. W ręku trzymał papierosa i raz po raz zaciągając się głęboko, wpatrywał się w swoje stopy, którymi uparcie kopał w ziemię.

Chyba usłyszał moje kroki, bo po chwili uniósł głowę i spojrzał mi prosto w twarz. Na jego własnej widniał grymas bólu pomieszany z wściekłością. Niepewnie usiadłem obok niego.

- Co powiedziałeś, żeby Stone wywalił cię z klasy? – spytał ponuro.

Z kieszeni bluzy wyciągnął paczkę czerwonych Malboro oraz zapalniczkę i podał mi je. Wyciągnąłem jedną fajkę i odpaliłem ją szybko, zaciągając się mocno dymem.

- Nic nie musiałem mówić. Wywalił mnie, bo się przyjaźnimy. – mruknąłem. – Co ci strzeliło do tego durnego łba?

Scott spojrzał na mnie kątem oka i wzruszył ramionami, jednocześnie spuszczając głowę.  Wiedziałem, że chodzi o ten liścik od Alex, ale dlaczego aż tak się tym przejął? Przecież nawet go nie przeczytał.

- Ja nie dam rady Nathan. – szepnął nagle. - Nie wiem, jak mam jej spojrzeć w oczy. Nie potrafię. Boję się, że wyrzucę jej prosto w twarz wszystko, co mi leży na sercu i skrzywdzę ją tym, a nie chcę jej skrzywdzić mimo tego, co zrobiła.

- Wiesz, że prędzej czy później, będziesz musiał wszystko z nią wyjaśnić. – mruknąłem. – Nie możesz jej przez cały czas unikać.

Soctt przeklął pod nosem i rzucił niedopałkiem papierosa w bok. Nerwowym gestem wyciągnął z paczki następnego i natychmiast go odpalił. Patrzyłem na jego poczynania z uniesionymi brwiami.

Czekałem cierpliwie, aż Scott powie coś więcej. Cokolwiek. Niestety czekałem na próżno. Unikał mojego spojrzenia i przez cały czas skupiał się na fajce.

Nie odzywałem się, w ten sposób chcąc dać mu czas do namysłu. Wiem, że teraz na pewno jest mu ciężko. Doskonale pamiętam, jak się czułem, kiedy widziałem Grace z Carlosem. Ból jest nie do opisania.

- Wiem, że nie mogę jej unikać. – odezwał się po długiej chwili ciszy. – Ale ja nie mogę. To dla mnie za wcześnie.

- Stary to się nie uda. – burknąłem. – Za chwilę zadzwoni dzwonek na przerwę i dziewczyny tu przyjdą. Co wtedy zrobisz? Po prostu sobie pójdziesz, nie zaszczycając Alex nawet jednym spojrzeniem? Próbowała się z tobą skontaktować przez cały weekend. Jestem pewien, że teraz nie odpuści.

- Wiem. – jęknął i schował twarz w dłoniach.

Patrzyłem na niego, nie wiedząc, co powiedzieć. Nigdy nie byłem dobry w pocieszaniu. Zazwyczaj, kiedy próbuję, robi się jeszcze gorzej. Doskonale pamiętam, jak w dzieciństwie przeze mnie Grace się popłakała, gdy próbowałem ją pocieszyć po tym, jak jej złota rybka zdechła.

Właśnie w tym momencie do naszych uszu doszedł dźwięk dzwonka. Scott zerwał się na równe nogi, spoglądając przerażonym wzrokiem w stronę głównego wejścia.

- Zwijam się. – mruknął pod nosem,

Podniósł z ziemi plecak i ruszył w stronę bramy, na szczęście jednak zdążyłem złapać go za łokieć. Chłopak spojrzał na mnie z wyrzutem.

- Nie ma mowy stary. Nigdzie nie pójdziesz. Musisz to teraz załatwić. – powiedziałem patrząc mu prosto w oczy, z których bił lęk.

Craven westchnął zrezygnowany, ale skinął głową na znak zgody. Po chwili, jak jeden mąż, ponownie spojrzeliśmy w stronę budynku szkolnego. Już po kilkunastu sekundach zobaczyliśmy Grace, a za nią Alex. Ta pierwsza rozejrzała się dookoła, aż w końcu jej wzrok zatrzymał się na nas. Odwróciła się w stronę przyjaciółki i powiedziała coś do niej. Alex również zaczęła się rozglądać i po chwili również ona nam się przyglądała.

- Teraz już nie możesz się wycofać. – szepnąłem, widząc, że dziewczyny idą w naszą stronę.

- Przez ciebie. – syknął w odpowiedzi. – Jakbym opuścił jeden dzień, nic by się nie stało.

- Och zamknij się.

Serce mi się ścisnęło, kiedy widziałem jak Scott cały się spina na widok Alex. To, co zobaczył wtedy w centrum handlowym, naprawdę musiało zrobić na nim wrażenie. Cholera, wciąż nie mogę przyjąć do wiadomości, że Alex mogła zrobić coś takiego. Myślałem, że ona naprawdę kocha Scotta. Cóż, najwyraźniej się myliłem.

- Scott, możemy pogadać? – Alex spytała cicho, kiedy stanęły obok nas.

Grace podeszła do mnie i złapała moją dłoń. Oboje ze wstrzymanym oddechem przyglądaliśmy się naszym przyjaciołom. Bałem się reakcji Scotta.

- Nie mamy, o czym. – powiedział nie patrząc na nią.

Kątem oka widziałem, jak Craven ze zdenerwowania zaciska dłonie w pięści. Grace chyba też to zauważyła, bo spojrzała na mnie błagalnie.

- Owszem, mamy, o czym. – mruknęła Alex.

- Chodzi ci o to, że spotykasz się z innym kolesiem? – warknął Scott. – Daruj sobie. Już wiem. Widziałem was. Raul też, więc nie zaprzeczaj, bo mam świadka.

Alex zaskoczona otworzyła usta i wpatrywała się w chłopaka szeroko otwartymi oczami. Nie potrafiłem zrozumieć jej reakcji.

- Scott..

- Co chcesz mi powiedzieć? „Scott, to nie tak jak myślisz?” Żałosne. – burknął wściekły.

Craven odwrócił się na pięcie i szybkim krokiem skierował się w stronę wyjścia, jednak w połowie drogi zatrzymał się. Wyraźnie zawahał się przez moment, aż w końcu ponownie odwrócił się w naszą stronę. Może tylko mi się wydawało, ale chyba zobaczyłem w jego oczach łzy.

- To koniec Alex. Wiesz o tym. – powiedział głośno.

Kilka osób zatrzymało się, by spojrzeć, o co chodzi. Alex próbowała wykrztusić z siebie cokolwiek, jednak nie była w stanie. Scott pokręcił głową, przeczesał włosy palcami i poszedł sobie, nie oglądając się więcej za siebie.

Tkwiliśmy w niezręcznej ciszy, bojąc się cokolwiek powiedzieć. Widziałem, że Alex trzęsie się na całym ciele, ale nie potrafiłem nic z tego zrozumieć. Skoro ma kogoś innego, to dlaczego aż tak przejmuje się rozstaniem ze Scottem?

- Alex? – Grace w końcu odezwała się nieśmiało.

Dziewczyna pokręciła głową, tak jak wcześniej Scott, a następnie odwróciła się i pobiegła w stronę szkoły, popychając przy tym kilka osób.

- Rozumiesz coś z tego? – spytałem zdezorientowany.

- Nie. – mruknęła Grace.- Musimy wziąć sprawy w swoje ręce i wyjaśnić to wszystko. To nie może się tak skończyć.

- Trzeba dowiedzieć się, kim jest ten koleś, z którym spotkała się Alex. – westchnąłem. – Ciężka sprawa. Ona nam nie powie, kto to jest.

- Zostaw to mnie. – powiedziała Grace. – Ty się zajmij Scottem. Lepiej, żeby nie zrobił żadnej głupoty.

- Zwariuję kiedyś przez tego chłopaka. – burknąłem.

* * *

- Scott!?

Przedzierałem się przez zarośla, próbując przypomnieć sobie drogę, do domku na drzewie, który razem z Grace i Scottem zbudowaliśmy w okolicznym lesie, gdy mieliśmy po dwanaście lat.

Budowla nie była idealna. Właściwie bardzo często coś z niej odpadało i musieliśmy to naprawiać, ale była to nasza kryjówka. Kryliśmy się tu, kiedy rodzicie byli na nas źli, gdy coś przeskrobaliśmy lub po prostu, kiedy mieliśmy kiepski dzień. Mogliśmy tu siedzieć i gadać o wszystkim.

Zostało tak do dzisiaj. Może teraz nie przychodziliśmy tutaj tak często jak kiedyś, ale z tym miejscem łączy się wiele wspaniałych wspomnień i czasami fajnie jest tu wrócić, przypomnieć sobie „stare” dobre czasy.

Scott z nas wszystkich przychodził tutaj najczęściej. Zawsze, kiedy pokłócił się z rodzicami albo, gdy nie układało mu się z jakąś dziewczyną. Tłumaczył to tym, że tutaj może ochłonąć i wszystko przemyśleć na spokojnie.

W duchu miałem nadzieję, że Scott nie zmienił tego zwyczaju i teraz też znajdę go właśnie w naszym starym domku. Wiedziałem, że do domu nie wrócił, bo wtedy jego mama zaczęłaby go wypytywać, co się stało, a on na pewno nie miał ochoty, by jej o tym opowiadać. Jeśli więc nie ma go tutaj, to nie wiem gdzie może być.

Mimowolnie na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech, kiedy po jakimś czasie „wyrosła” przede mną kiepsko wyglądająca, mała drewniana budowla. Doskonale pamiętam, jak bardzo byliśmy z siebie dumni, kiedy udało nam się ją zbudować. Zajęło nam to prawie dwa tygodnie, ale warto było.

- Scott!? – krzyknąłem ponownie.

Po chwili zobaczyłem dym, wyłaniający się z małego, bocznego okienka domku. Od razu puściłem się biegiem, raz po raz potykając się na wystających korzeniach i złamanych gałązkach. Co ten idiota wyprawia?

Wdrapałem się po prowizorycznej drabinie i wśliznąłem się do środka, dziękując w myślach, że Scott nie zablokował klapy, która robiła za drzwi.

Craven siedział oparty o jedną ze ścian, z nogami podciągniętymi pod klatkę piersiową. W jednej dłoni trzymał coś, co na sto procent nie było papierosem, a w drugiej prawie pustą butelkę wódki.  W powietrzu unosił się gęsty, jakby słodkawy i strasznie duszący zapach. Mimowolnie zacząłem się zastanawiać, kiedy on zdążył to wszystko załatwić.

Krztusząc się, podszedłem do przyjaciela, który spojrzał na mnie nieobecnym wzrokiem, a po krótkiej chwili zaśmiał się cicho, jakbym powiedział lub zrobił coś zabawnego.

- Skąd wziąłeś to świństwo? – warknąłem wyrywając mu skręta z dłoni, a następnie rzuciłem nim o podłogę i zgniotłem butem.

- Jakie to ma teraz znaczenie? – spytał powoli, dokładnie wymawiając każde słowo.

- Dla mnie to ma znaczenie! Jesteś moim przyjacielem! – krzyknąłem.

Milczał przez chwilę, jakby analizował to, co mu powiedziałem, aż w końcu na jego twarzy pojawił się lekki uśmieszek.  Pociągnął łyk z butelki i zaśmiał się cicho. Zdusiłem warknięcie i usiadłem obok niego.

- Kocham cię stary. – powiedział opierając głowę o ścianę. – Zawsze mogę na tobie polegać. Jesteś przy mnie, kiedy cię potrzebuję. Dobry z ciebie przyjaciel. Najlepszy, jakiego kiedykolwiek miałem.

- Ja też cię kocham. Zawsze mi pomagasz, chociaż często zachowuję się jak dupek. – mruknąłem uderzając go po przyjacielsku w ramię.

- To ja jestem dupkiem. – szepnął.

Wyciągnął butelkę w moim kierunku, unosząc pytająco brwi. Wziąłem ją od niego i pociągnąłem spory łyk, czując jak chłodna ciecz pali moje gardło. Nigdy nie byłem fanem wódki. Zdecydowanie wolę piwo.

Scott uśmiechnął się krzywo, a następnie zsunął się po ścianie tak, że leżał płasko na drewnianej podłodze. Położył dłonie na brzuchu i tępo wpatrywał się w dziurawy sufit.

- Zostałem sam. – szepnął, a po chwili zaśmiał się, jakby chciał pokazać, że nic go nie obchodzi. Niestety jego głos zadrżał, co sprawiło, że w ogóle mu nie uwierzyłem.

- Wiesz, kiedy mówiłem, że musisz pogadać z Alex, nie miałem na myśli tego, żebyś wykrzyczał jej wszystko prosto w twarz. – mruknąłem.

- Ja wciąż widzę ich razem. – powiedział bełkotliwie. – To, jak on trzymał ją za rękę, dotykał jej zarumienionego policzka. – spojrzałem na niego i spostrzegłem, że po jego twarzy spływają łzy.

Z trudem przełknąłem ślinę, nie mogąc wykrztusić nawet słowa. Ból Scotta był również moim bólem. Craven jest dla mnie jak brat, nie potrafię patrzeć, jak cierpi.

Zerwałem się na równe nogi, odrzucając butelkę gdzieś w kąt. Scott zaskoczony spojrzał na mnie załzawionymi oczami. Podszedłem bliżej niego i wciągnąłem rękę w jego stronę, by pomóc mu wstać.

- To nie może tak być. Musimy coś zrobić. Nie mogę siedzieć tu bezczynnie i patrzeć jak cierpisz. – warknąłem podciągając go do góry. Chłopak chwiał się lekko, nie mogąc złapać równowagi. – Idziemy szukać Grace. Ona miała pogadać z Alex.

- Dlaczego to robisz Nathan? – wykrztusił. – Alex mnie już nie chce. Woli tamtego kolesia. Nie chcę stać na drodze do jej szczęścia.

- Nie uwierzę, że Alex tak po prostu przestało na tobie zależeć. Ona ma totalnego fioła na twoim punkcie i kocha cię. W innym wypadku, nie wytrzymałaby z tobą tak długo.

Scott zaśmiał się cicho na moje słowa. Cóż, to, że ktoś jest takim upartym osłem jak on, wcale nie jest śmieszne, ale lepsze to, niż łzy.

- Trzeba działać brachu. – mruknąłem poklepując go po ramieniu. – Zanim tamten fagas na serio zwinie ci dziewczynę z przed nosa.

Oczy Scotta zabłysły złowieszczo, kiedy to powiedziałem. A może to przez marihuanę? Nie ważne. Ważne natomiast jest to, że Scott w końcu chciał coś zrobić, żeby wyjaśnić całą tą sprawę.

* * *

Powoli przekroczyłam próg cukierni, do której chwilę wcześniej weszła Alex. Po tym, co wydarzyło się przed drugą lekcją, dziewczyna cała we łzach zabrała swoje rzeczy i opuściła teren szkoły. Mimo, iż wiedziałam, że mojej mamie to się nie spodoba, również zwiałam. Nie obchodziły mnie konsekwencje. Musiałam pomóc przyjaciołom i tylko to się liczyło.

Rozejrzałam się po niewielkim pomieszczeniu i już po chwili zobaczyłam Alex, schowaną w kącie knajpki. Dziewczyna raz po raz przecierała mokre od łez oczy oraz nos. Wyglądała jak siedem nieszczęść z potarganymi od wiatru włosami i rozmazanym makijażem.

Powoli podeszłam do stolika, przy którym siedziała i usadowiłam się naprzeciwko niej. Dziewczyna zauważyła mnie dopiero po chwili i tak się przestraszyła, że aż podskoczyła i wydała z siebie pisk.

- G-grace? C-co t-ty t-tu r-robisz? – wyjąkała próbując powstrzymać szloch.

- Przyszłam za tobą, bo się o ciebie martwię. – powiedziałam, chwytając jej dłoń, która spoczywała na stoliku. – Alex co się dzieje? O co chodzi z tym kolesiem, z którym Scott widział cię w centrum handlowym? – spytałam ostrożnie.

Twarz dziewczyny wykrzywił grymas, a po chwili wybuchła głośnym płaczem. Kilka osób, które znajdowało się w cukierni, spojrzało na nas ni to z zaciekawieniem ni to z dezaprobatą. Ignorując ich wszystkich, usiadłam obok Alex i przytuliłam ją mocno, pozwalając jej się wypłakać.

Jej reakcja mówiła wiele na temat tamtego wydarzenia. Po pierwsze, na pewno mocno żałowała tego, że w ogóle spotkała się z tamtym chłopakiem.  Nie mogłam tylko zorientować się, skąd ona w ogóle go znała. To jej były chłopak? A może poznała go niedawno? Musiałam uzbroić się w cierpliwość i czekać, aż Alex sama mi wszystko wyjaśni.

Kiedy po długiej chwili odsunęła się ode mnie, podałam jej paczkę chusteczek, którą przyjęła z bladym uśmiechem. Nerwowym gestem przetarła twarz i nos. Spojrzała na mnie zapuchniętymi oczyma, miętosząc w dłoniach paczuszkę z chusteczkami.

- P-przepraszam. – powiedziała drżącym głosem.

- Nic nie szkodzi. Rozumiem. – szepnęłam uśmiechając się do niej pokrzepiająco.

Alex milczała przez chwilę, rozważając, co może mi powiedzieć. Dziwnie się czułam z tym, że wciąż nie do końca mi ufa. Przecież nigdy jej nie zawiodłam. Jej tajemnice są u mnie bezpieczne. Nie powiedziałabym o niczym nawet Nathanowi.

- Tamten… tamten chłopak… - zaczęła spokojniejszym już głosem. – Ma na imię Kevin. Byłam z nim dużo wcześniej przed Scottem. – wymawiając imię chłopaka, jej głos zadrżał odrobinę. – Byliśmy razem prawie dwa lata, aż on zdradził mnie z jakąś dziewczyną na imprezie. Nie potrafiłam mu tego wybaczyć i zerwałam z nim. – pokręciła głową i wyjrzała przez okno.

- Dlaczego teraz się z nim spotkałaś? – spytałam cicho.

- On od jakiegoś czasu strasznie nalegał na to spotkanie. – westchnęła. Zamknęła oczy, wykrzywiając usta w grymasie. – Spotkałam się z nim, żeby dowiedzieć się, o co mu chodzi. Później chciałam go spławić. Scott musiał nas zobaczyć akurat w momencie, kiedy on mi mówił, że żałuje tego, co zrobił, że mnie kocha i żebym do niego wróciła.

Urwała i schowała twarz w dłoniach, ponownie szlochając cicho. Było mi jej tak strasznie szkoda. Na początku nie do końca byłam przekonana, czy to, co mówi jest prawdą, ale widząc jej łzy i rozpacz malującą się na jej twarz, zrozumiałam, że ona nie kłamie. Naprawdę zależy jej na Cravenie, a z tamtym kolesiem nic już ją nie łączy. Wiedziałam, że nie będę potrafiła patrzeć na cierpienie tej dwójki i postanowiłam, że trzeba to wszystko wyjaśnić.

- Zadzwoń do tego kolesia i umów się z nim. – powiedziałam.

- Ż-że co? – wyjąkała dziewczyna.

- To co słyszałaś. – mruknęłam zbierając swoje rzeczy. – Jeszcze dzisiaj wyjaśnimy całą tą sytuację.

- Ale jeśli Scott znowu zobaczy mnie z Kevinem… On nigdy mi tego nie wybaczy! – pisnęła spanikowana.

- Spokojnie. Znam Scotta od dziecka. Wiem jak z nim postępować. – uśmiechnęłam się do niej.

Cóż, w każdym razie miałam nadzieję, że wiem jak z nim postępować. Scott od zawsze był trudnym dzieckiem i czasami ciężko było z nim wytrzymać. Nadal nie mam pojęcia, jak Nathan to robi.

Alex niechętnie wzięła ze mnie przykład i podniosła się na równe nogi, jednocześnie wyciągając komórkę, by zadzwonić do tamtego kolesia. W duchu modliłam się, żeby mój plan wypalił.

* * *

Kiedy Grace wysłała mi wiadomość, żebyśmy razem ze Scottem przyszli pod szkołę, od razu wiedziałem, że to nie może się dobrze skończyć. Craven był pijany i nagrzany i było to widać chyba na kilometr. Ledwo trzymał się na nogach i gdybym go nie podtrzymywał, to skończyłby z twarzą przytuloną do chodnika. W każdym bądź razie, wierzyłem, że Grace ma jakiś plan. W drodze powrotnej do szkoły, trzymałem się tej myśli, niczym tonący człowiek gałęzi lub czegoś takiego.

Zobaczyłem ich już z daleka. Mówiąc „ich”, mam na myśli Grace, Alex i jakiegoś chłopaka z ciemnymi włosami, którzy o czymś rozmawiali. W mojej głowie od razu pojawiła się niepokojąca myśl, że jest to ten koleś, z którym Scott widział Alex w centrum handlowym.

Z każdym kolejnym krokiem czułem, że Scott cały się spina. Chyba nie był aż tak pijany i naćpany jak wcześniej myślałem. Kiedy spojrzałem na niego, wyglądał całkiem normalnie, choć był trochę czerwony na twarzy, ale chyba dlatego, że był zdenerwowany widokiem tamtego kolesia.

- To on? – spytałem cicho, ponownie zerkając na trzy osobową grupkę przed nami.

Scott nie odpowiedział, tylko odsunął się ode mnie i przyspieszył kroku, zaciskając dłonie w pięści, jakby przygotowując się do walki.

- Ty skurwysynu! – warknął.

W tym momencie cała trójka spojrzała na nas, jednak wtedy było już za późno. Scott rzucił się z pięściami na zdezorientowanego chłopaka, trafiając go prosto w nos.

Chłopak stracił równowagę i upadł na beton, jednak szybko podniósł się na równe nogi i tym razem to on rzucił się na mojego przyjaciela, który najwyraźniej nie spodziewał się ataku ze strony chłopaka.

 - Scott! – krzyknęliśmy wszyscy.

- Przestańcie! Scott proszę! – krzyknęła Alex ze łzami w oczach. – Kevin zostaw go!

W tym momencie, na szczęście pojawił się Raul. Johanson złapał Kevina, odrywając go od Scott’a, a ja instynktownie złapałem kumpla, który już rwał się, żeby ponownie dobrać się do tamtego kolesia.

Kiedy myśleliśmy, że sytuacja jest już mniej więcej opanowana, Kevin wyrwał się z uścisku Raula i rzucił się na Scotta z pięściami. Craven, mimo iż w jego żyłam płynął alkohol miał całkiem niezły refleks, w przeciwieństwie do mnie. Scott uchylił się przed ciosem przeciwnika, niestety tamten nie zdążył się już zatrzymać i jego pięść wylądowała na mojej twarzy.

Zaskoczony puściłem Scott’a i zatoczyłem się do tyłu, czując ostry ból nosa, a po chwili również zorientowałem się, że po mojej twarzy spływa krew.

- Dość tego! – usłyszałem wściekły głos Grace.

 Zamrugałem kilkakrotnie, żeby mój wzrok się wyostrzył i ponownie spojrzałem na scenkę, rozgrywającą się na oczach setek uczniów.

Grace stała z wyciągniętymi ramionami pomiędzy Scottem i Kevinem, którzy rzucali sobie wściekłe spojrzenia. Raul stał zaraz obok nich, gotowy przywalić temu, który będzie się awanturował. Alex natomiast stała z boku i ze łzami w oczach spoglądała na Scotta.

- Przestańcie zachowywać się jak idioci, którymi rządzi testosteron! – warknęła blondynka. - Zwłaszcza ty Scott! Cholera. Wiesz, że cuchnie od ciebie alkoholem na kilometr? – chłopak w odpowiedzi burknął pod nosem coś nie zrozumiałego. – To ja kazałam Alex zaprosić tutaj Kevina, bo trzeba wyjaśnić tą całą sytuację, ale wy oczywiście wolicie lać się po pyskach jak gówniarze, zamiast normalnie pogadać!

Wierzchem dłoni przetarłem krew kapiącą z nosa, nie spuszczając wzroku z Grace. Wyglądała niesamowicie, taka władcza i pewna tego, co robi. Z każdym dniem kocham tą dziewczynę coraz bardziej.

- Tu nie ma, co wyjaśniać. – warknął Scott rzucając wściekłe spojrzenie najpierw na Kevina potem na Alex. – Jeśli wolisz tego frajera ode mnie, mogłaś to od razu powiedzieć, a nie uprawiać jakieś chore gierki!

- Scott ja… - głos dziewczyny załamał się i lewo powstrzymała się od ponownego płaczu.

- Mnie i Alex już nic nie łączy. Ona mnie nie chce. – odezwał się Kevin.

Scott zamarł słysząc słowa chłopaka. Spojrzałem na Raula, który momentalnie przysunął się do Cravena.

- JUŻ was nic nie łączy? – spytał z niedowierzaniem, mocno akcentując pierwsze słowo. – Ty gnoju!

Scott rzucił się na chłopaka, jednak Raul w ostatniej chwili zdążył go złapać. Natychmiast podbiegłem do nich i pomogłem przytrzymać wierzgającego przyjaciela.

- Scott przestań. – odezwała się Alex słabym głosem podchodząc niepewnie. – Wszystko ci wyjaśnię, ale proszę nie denerwuj się.

Craven zmierzył ją zimnym spojrzeniem, w którym od razu dało się zauważyć potworny ból. Niesamowite było jednak to, że po chwili Scott wyraźnie się uspokoił, cały czas wpatrując się w oczy dziewczyny.

- Kevin jest moim byłym chłopakiem. – wyjaśniła patrząc Scottowi prosto w oczy. - Spotkałam się z nim, ponieważ on strasznie nalegał na to. Kevin chciał, żebyśmy spróbowali od nowa. Ale ja nie chcę już z nim być. – powiedziała zerkając na chłopaka.- To ciebie kocham i z tobą chcę być. Wiem, jak kiepsko to wygląda i że pewnie mi nie wybaczysz, zwłaszcza po tym, co widziałeś, ale… mam nadzieję, że nie będziesz żałował swojej decyzji.

Scott delikatnie, acz stanowczo wyrwał ręce z naszego uścisku, a następnie chwycił twarz Alex w dłonie i pocałował jej drżące usta, nieźle ją tym zaskakując.

Mimowolnie na mojej twarz zakwitł uśmiech, tak samo jak u Grace, a nawet Raula. Chyba tylko ten cały Kevin nie był zadowolony z takiego obrotu sprawy.

Jeśli przez tą krótką chwilę byliśmy pewni, że wszystko jest już w porządku, to byliśmy w ogromnym błędzie. W tym momencie przez tłum szepczących uczniów przedarł się dyrektor Hoke w towarzystwie Stone’a i pani Thomas.

- Co tu się do jasnej cholery wyrabia!?


_______________________________________
Jest kolejny rozdział. Cieszycie się? ;)
Następny będzie dopiero w przyszłym miesiący, albo pod koniec tego.
Za jakiekolwiek błędy czy literówki przepraszam.
Jeśli ktoś chce być informowany o nowych rozdziałach, niech zagląda do odpowiedniej zakładki.
Zapraszam również na http://truly-madly-crazy-deeply.blogspot.com/ gdzie pojawił się nowy rozdział.
To chyba tyle na dzisiaj.
Pozdrawiam
@Twinkleineye